Monografia, która ze względu na zakres analizowanej problematyki, ma charakter pionierski w bibliografii poświęconej szkolnictwu wyższemu w Polsce i wyjątkowy także w literaturze światowej. Powstała ona z intencją zatrzymania niepokojących trendów w procesie regulowania systemu w naszym kraju. W okresie ostatnich lat uczelnie zostały poddane narastającej presji o charakterze „doregulacyjnym”, w następstwie czego w znacznym i wielce niepokojącym stopniu wzrosły, zarówno sam zakres jak i głębokość regulacji. W Raporcie przedstawiono tezę o potrzebie odwrócenia tych tendencji w wyniku przyjęcia nowych założeń kulturowych, merytorycznych i metodologicznych w procesie dalszego stanowienia prawa w odniesieniu do szkolnictwa wyższego, tak aby zostały osiągnięte efekty zauważalnej deregulacji systemu, zgodnie z zasadami pomocniczości i proporcjonalności, ale także pewności prawa.