XVII Szkoła Zarządzania w Szkolnictwie Wyższym dla kanclerzy i kwestorów/dyrektorów finansowych odbyła się w dniach 29 maja - 1 czerwca 2016 r. Obrady odbywały się w obiekcie konferencyjnym Hotelu „Przystań” w Olsztynie.
Swój akces do uczestniczenia w Szkole zgłosiło 30 uczelni, które delegowały do udziału 54 swoich przedstawicieli. Na program Szkoły złożyły się moduły, obejmujące łącznie 9 sesji wykładowych i 2 debaty panelowe, o następującej tematyce dotyczącej szkolnictwa wyższego:
- plany i tendencje rozwojowe w perspektywie do 2020 r.
- przedsięwzięcia p z perspektywy roku akademickiego 2016/17
- działania kontrolno-ewaluacyjne .
Wśród wykładowców znaleźli się m.in.: K. Pietraszkiewicz prezes Związku Banków Polskich, G. Kusy zastępca Dyrektora w Departamencie Budżetu i Finansów w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, I. Rzepkowska, naczelnik Wydziału Analiz i Orzecznictwa w Departamencie Prawnym Urzędu Zamówień Publicznych, I. Kielan-Glińska, wicedyrektor Departamentu Nauki, Oświaty i Dziedzictwa Narodowego Najwyższej Izby Kontroli, prof. Andrzej Kraśniewski, Sekretarz Generalny KRASP, pełnomocnik Rektora Politechniki Warszawskiej ds. wdrażania Procesu Bolońskiego i studiów doktoranckich oraz P. Mikuła i T. Siek, dorady podatkowi Deloitte a także P. Dmochowski-Lipski, L. Lewoc i Ł. Nowak reprezentujący zaproszoną do udziału firmę Public Consulting Group Polska, a także prof. J. Woźnicki kierujący Szkołą.
Wśród tematów dyskutowanych w ramach poszczególnych Sesji należy wyróżnić m.in. następujące zagadnienia: konkurencyjność dostępu do części środków finansujących studia oraz zróżnicowanie ich źródeł i strumieni, potrzebę lub brak potrzeby zmiany formuły ustrojowej uczelni np. na fundacje skarbu państwa, zagadnienia etatyzacji w uczelniach. Według uczestników, ewentualna zewnętrzna etatyzacja spychałaby system w kierunku etatyzmu, ograniczając działanie rynku oraz budżetu uczelni i mechanizmów opartych na dyscyplinie finansowej, ale kreowałaby pewne mechanizmy bardzo potrzebnej mobilności. Większa konkurencyjność mogłaby zagrażać nadmiernym rozwarstwieniem szkół wyższych i pauperyzacją części uczelni – a więc należy tu działać ostrożnie. Zdaniem dyskutantów, MNiSW powinno podejmować działania uwalniające uczelnie od niektórych obowiązków sprawozdawczych (patrz np. POLON: sprawozdanie o rodzajach sal itp ….), a także wypracowywać jednolite platformy np. dotyczące gospodarki finansowej Zwiększenie rangi i zakresu prawa wewnętrznego w uczelniach poprawiłoby efektywność ich działania.
Podkreślano, że należy stworzyć procesowi deregulacji większe szanse poprzez pewne odpolitycznienie planowanych prac. Zdaniem dyskutantów, należałoby np. wykreślić z ustawy zbyt duże uprawnienia Ministra Skarbu Państwa – to byłby dobry przykład oczekiwanej deregulacji. Programy rozwojowe dla szkolnictwa wyższego powinny być opracowywane z perspektywą trzyletnią.
W ramach sesji równoległych, organizowanych tradycyjnie osobno dla kanclerzy i kwestorów, sformułowano wnioski, które zostały przekazane Ministerstwu Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich.